Taart met tranen op de dag van de eindexamenuitslag

Leraar Hans van Heemst draalt even bij zijn auto. Hij heeft een vervelende boodschap voor een van zijn mentorleerlingen die is gezakt voor haar havo-examen. Dan loopt hij, cijferlijst in de hand, naar de voordeur van Simone (17). Voor hij aan kan bellen doet ze al open. “Ik heb niet zo goed nieuws voor je.”

Woensdag kregen 213.000 eindexamenleerlingen hun uitslag te horen. De meeste scholen informeren hun leerlingen met een telefoontje of een e-mail. Op de school van Simone, het CSG Prins Maurits in Middelharnis, doen ze het anders. De mentor rijdt persoonlijk langs al zijn leerlingen die gezakt zijn of herexamen moeten doen. Landelijk ligt het slagingspercentage rond negentig procent.

Hans van Heemst (38) geeft Frans op het Prins Maurits. Twee leerlingen krijgen vandaag van hem een bezoekje. Van Heemst is al zo’n acht jaar mentor. In het begin was hij erg zenuwachtig bij dit soort visites, maar dat is gesleten. “Het is natuurlijk naar om de brenger van slecht nieuws te zijn. Op deze manier kun je echt even naast iemand zitten, relativeren, verder kijken.”

Taart

Simone is zijn eerste bezoek. Ze heeft vier vijven en dat zijn er twee meer dan mag. Een herkansing helpt niet meer. Erg zonde, vindt Van Heemst. Ze heeft er hard voor gewerkt. Van Heemst neemt de tijd om het haar uit te leggen. Het meisje is erg teleurgesteld. Ze had een herkansing verwacht, niet zakken. Moeder, zus en vriend staan om haar heen om haar te troosten. Er is taart en die gaan ze toch maar eten. “Taart met tranen”, zegt Van Heemst. Simone gaat het jaar over doen.

Ondanks deze pijnlijke momenten vindt Van Heemst het mentorschap het leukst aan zijn vak. “Dit is moeilijk, maar er voor de leerlingen te zijn, door al die jaren, dat vind ik prachtig”, zegt hij. Even later stopt hij bij het huis van Harm. Diens moeder doet open: “Ik had je al verwacht”. Harm kennelijk ook, want hij reageert laconiek. “Ik was bang dat ik helemaal gezakt was, dan valt een herkansing me nog mee.”

Annemijn (18) staat niet op het lijstje van Van Heemst. Na drie uur is het zeker: ze is geslaagd. Annemijn zit glunderend op de bank tussen haar trotse moeder en zusje. “You did it”, staat op de slinger voor het raam. Volgend jaar begint ze in Ede aan Social Work, een opleiding tot sociaal werker. Haar studentenkamer heeft ze al geregeld. “Ik ga school missen, maar het is nu tijd om verder te gaan.”